Etiquetas
- "A esmorga"
- Agustín Fernández Paz
- Ana Romaní
- Antía Otero
- Ánxel Fole Samaín
- As nosas curtas!
- Avilés de Taramancos
- Bernardino Graña Amor
- Blanco Amor
- Booktrailers
- Cantiga de amigo Literatura medieval
- Casares
- Castelao
- Corredores de sombras
- Cunqueiro
- Dieste Samaín
- Ferrín
- Ferrín Idioma
- Florencio Delgado Gurrierán
- Gatipedro
- Haiku
- Infantil
- Lois Pereiro
- Manuel María
- Manuel María Amor
- Manuel María Idioma Lingua
- Microrrelato
- Miguel Anxo Murado
- Miguel Anxo Murado Samaín
- Neira Vilas
- Olga Novo
- Otero Pedrayo "Os camiños da vida"
- Pilar Pallarés
- Podcast Agustín Fernández Paz Aire negro
- Podcast Andrea Maceiras O que sei do silencio
- Revista literaria
- Risco O porco de pé
- Risco Samaín
- Ronseltz
- Rosalía de Castro
- Rosalía de Castro videopoemas
- Samaín
- Sechu Sende
- Suso de Toro
- Uxío Novoneyra
- videopoemas
- Videopoemas guerra Ucraína
- Xohana Torres Mai
- Yolanda Castaño
domingo, 29 de maio de 2022
martes, 10 de maio de 2022
domingo, 8 de maio de 2022
"¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?", Bernardino Graña
Case morto vivín sen coñecerte
aló na chaira seca por absurdas rúas
onde ninguén me soupo dar mornura.
Foi soedade desconforme adentro
e a semente a caír en terra dura.
¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?
Erguinme e vinte ó regresar á terra
como se fora todo aquelo un soño
pesado e ti xa foras sempre miña.
Foi outra vez materno en aloumiño
o bico teu na lingua.
E foi de novo corazón adentro
comprender a existencia e a dozura.
¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?
Pero hoxe mesmo o día abriu en medo
entrou na fiestra un sol extraño inmenso
e deixáchesme o leito en mantas frías.
Está a volver agora corazón adentro
a soedade o podre a agonía
a me pinchar as cousas en millóns de pugas
cada minuto en séculos de agullas.
¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?
"Nai", Xohana Torres
Tiña unha fita roxa no cabelo.
lembro todas as flores dos meus vasos de nena.
Tiña bicos a tarde,qué tesouro,
e bulía en buratos para dentro dos teus ollos.
A tarde tiña áas de paxaro,quentiño,quentiño,
as túas mans,riscadas do traballo,
calaban moitas veces para carexarme miúdo…
Eran días sen medo ós corvos sobre a testa
porque todo era estrela.
Logo,qué logo,houbo voar de follas,nomes,xentes.
Abrin portas,pecheiras;non se acouga con tanta multitude;
corrín a ser muller.E na tola carreira,perdín a fita roxa
que me chamaba nena.Debeu levala o vento
co froito dos anos,meus anos…
¿Pra qué terían áas de paxaro os dedos
que niñaban limpezas no cabelo?
Nai onte laveiche os ollos.E na palma mollada
repousaron aquelas tardes,a fita dunha vida mellor.
Ollos da miña nai.Cobizos de lareira sempre ao fogo.
¡Seica os ventos vos perden ou vos choran!…
Sen eles,a miña historia non ten ollos
"Reclamo a libertade pró meu pobo", Ferrín
Reclamo a libertade pró meu pobo
No vento de mazán que se desfraga
No meniño que dorme
"Colofón", Ferrín
Verba estirpe, marmaña, Sárdoma na Terra.
Eran estas as nocións: touza, carqueixa,
corga, Carnota. As gándaras do sentido, as poulas
nas que o ser se entorga: toutizos, coios.
Támega, Tamuxe, Tameiga, tal
como brañas enchoupadas, Arnoia
que é escomincipio e a derradeira frouma do alentar de meu.
Visítarme, Arousa, paúlo.
Deixa que che meta os dedos na boca, señora miña Arousa.
Un peirao na Barbanza que se chama Pondal.
E cabernas de arca, e cabernas de couso.
Arteixo vira en cambas polos cotos herdados,
polas searas do esprito que nunca foi vencido.
Esposo mascato é, píllara tímida eu.
Dille berce ao inimigo, e veralo esmaciar.
En Patria río hai que chega a ser chamado Eu, ou qué.
Deva devala en meras, por panasqueiras tenras,
polos biduídos dos bidos lonxanos.
Primeira cousa: a lousa, morte ao estranxeiro opresor.
Toxo esgrevio acódenos, arnal, por consolarnos na desfeita.
Lamas, Ulla, Limia, Illó: carpazona, eih, coa virilla quente.
Ai, como tu es veiga pre min.
A túa crencha, prenda, teu buraco, teu buraquiño, bouza.
Cómo sodes, as senras, qué cabazo.
As cabanas de colmo a poboarnos a ánima esfragada
neses caborcos.
Os beizos, as var ceas, a saudade.
Non esquenzas as verbas estirpe
que son morte pró estranxeiro opresor, elas nos lavan.
Sempre dirás: URCES.
Repite: os carballos.
"A terra faise en ti", Manuel María
A terra faise en ti
Saleta, sotileza,
chama apaixonada
e transparente,
levidade de neve,
torrente e forza
de seiva poderosa,
música de vento
entre abelairas,
raio máxio de lua,
murmurio de regueiro,
flor de cerdeira
ou pinga de orballo
emocionada, tremando
sobor do pálido rubor
da rosa namorada.