luns, 30 de maio de 2022
Antía Otero
Antía Otero
O que Penélope teceu na súa Singer
foi a cruz das condeadas.
Xa non queren se-la Selene
que olla parva ó Endimión durmindo.
Aborrecen ser Sibilas que contan
grans de area
esquecendo pedi-lo seu propio desexo.
Nin mortais que no sono da noite
ceiban os seus corpos a deuses con poder.
As amazonas tampouco sabían facer punto de
cruz.
Lois Pereiro
Outro poema de amor
El xa non sentía nada alí deitado
e ela tampouco ao velo.
Preguntouse se o amara algunha vez
mentres vía o seu sangue a caer na alfombra
que ela, sempre ela, tería que limpar
cando o levasen.
Pregúntome cando
A forza é sempre a mesma en corpo alleo
e a doenza mortal a que preciso
para amarte de lonxe
mentres poida.
Xa non podo ver nada ó meu redor
que signifique máis que a miña sombra
En soño defininme coma unha aparición
que se abre as veas en público
sentindo diante miña
un firme e invisible
punto final
no aire.
Curiosidade
Saber que está un á morte
e o corpo é unha paisaxe de batalla:
unha carnicería no cerebro.
¿Permitirías ti, amor deserto,
que nesta febre impenitente abrise
a derradeira porta e pechase
detrás miña, sonámbulo e impasible,
ou porías o pé
entre ela e o destino?
If I die before I wake...
O pasado apodrece baixo terra
e o presente non flúe,
é un río morto.
Pero esta vez non haberá resurrección
e o futuro é por forza alleo a min.
A ti, única desde por e para sempre
A Ti, única desde por e para sempre,
fagas o que fagas, ou esteas onde esteas
para Ela, que me reanudou sen dor entre
poemas; todo o que podo e que aínda teño
por Ela, Ela e Ela,
á miña beira sempre, e eu nelas
e a todas Elas, as que foron, son e serán
obxecto e causa
deste amor que resucita ilimitado
Acróstico
Somentes
intentaba conseguir
deixar na terra
algo de min que me sobrevivise
sabendo que debería ter sabido
impedirme a min mesmo
descubrir que só fun un interludio
atroz entre dous mundos de silencio
só puiden evitar vivindo á sombra
inocularlle para sempre a quen amaba
doses letais do amor que envelenaba
a súa alma cunha dor eterna
sustituíndo o desexo polo exilio
iniciei a viaxe sen retorno
deixándome levar sen resistencia
ó fondo dunha interna
aniquilación chea de nostalxia
Namorado outra vez
do amor que levo dentro
a sede enfurecida dun futuro
esgotou as miñas alternativas
levándome dereito cara ó impacto:
un proxectil conxelado no aire
a poucos metros dun corazón frío
e agardo o menor signo de calor
para abrir a súa pel e entrar no sangue
vencido pola forza do desexo
cegamente e sen medo
ó posible desastre.