domingo, 8 de maio de 2022

"A fala", Manuel María

 


 

O idioma é a chave

coa que abrimos o mundo:

o salouco máis feble,

o pesar máis profundo.


O idioma é a vida,

o coitelo da dor,

o murmurio do vento,

a palabra de amor.


O idioma é o tempo,

é a voz dos avós

e ese breve ronsel

que deixaremos nós.


O idioma é un herdo,

patrimonio do pobo,

maxicamente vello,

eternamente novo.


O idioma é a patria,

a esencia máis nosa,

a creación común

meirande e poderosa.


 

O idioma é a forza

que nos xungue e sostén.

¡Se perdemos a fala

non seremos ninguén!


O idioma é o amor,

o latexo, a verdade,

a fonte da que agroma

a máis forte irmandade.


Renunciar ao idioma

é ser mudo e morrer.

¡Precisamos a lingua

se queremos vencer!


"Todo canto amei perdéuseme contigo" (Avilés de Taramancos)

Todo canto eu amei perdéuseme contigo:

a luz clara e vibrante da miña xuventude,

os bosques entrañables perfeitos de quietude

onde o vento vivía con un lecer antigo.


Entón era o silencio o meu mellor amigo,

era eu namorado de todo canto vía

vivir era unha leda, fermosa moradía

onde o mencer entraba recendendo a prantigo.


De súpeto viñeches con esa lonxanía,

caraveliño feble en terra ventureira

e eu abrín outra nova fiestra para o día.


E todo canto amei foi unha lumieira,

foi a fouce tan íntima que de cote se afía

para ceifar dun pulo brutal a primaveira.